داری دهان به دهان می چرخی بین مردم،

به بوسه های تو اعتباری نیست...

کامران رسول زاده (کتاب کوتاه بیا! عمرم به نیامدنت قد نمی دهد)

13 آگوست روز جهانی چپ دست ها مبارک :-))))))

این تنها اقلیتیه که واقعا از بودن توش خوشحالم. خیلی حس خوبی بهم میده.

این مطلب مرتبط محمدرضا شعبانعلی رو بخونید. اینجا 

بنظرم هر آدمی بالاخره یه روزی باید به یه صلح درونی با خودش برسه. که خودشو همینطوری که هست بپذیره. با همین چهره و اندام، با همین خانواده و با همین وضع مالی. با همه ی نقاط مثبت و منفیش. کم نیستن آدمایی که سنشون هم کم نیست ولی هنوز با خودشون جدل و دعوای درونی دارن. آرایش های غلیظ و عکسای ادیت شده و جراحی ایکس و ایگرگ و وانمود کردن به چیزی که واقعا نیستن. بنظرم اینا اتفاقای خوبی نیست. مدام درگیری ذهنی داشتن اونم سر مسائلی که ما توی شکل گیریش نقشی نداشتیم، جز بد کردن حال خودمون و اطرافیان حاصلی نداره. درک اینکه هیچ کسی خودش چهره و خانواده و ... خودشو انتخاب نمیکنه کار سختی نیست. جالبه که یه عده ی خیلیییی زیادی به جای کار کردن روی اون ابعاد شخصیتی و زندگیشون که خودشون توی شکل گیریش نقش دارن، سال های سال درگیر همون ویژگی های اولیه هستن. 

یه عده ی دیگه ای هم هستن که کلا هدفشون پسندیده شدنه!! این یکیو دیگه اصلا درک نمی کنم!!!!! آدمی که بخاطر ظاهرتون شما رو رها کنه اصلا همون بهتر که نباشه! چون شما هرچقدرررر هم که زیبا باشید، قطعا زیباتر از شما هم وجود داره و یه عمر باید از ترس اون زیباترا زندگی کنید! آدمی با اون سطح از سطحی نگری، نبودش از بودنش خیلیییییی مفیدتره! 

اتفاقا شدیدا موافق شیک پوشی و آراسته بودن و خوش سلیقگی ام. ولی هیییییچ وقت هدف تیپ های زننده و آرایش های غلیظو درک نکردم. البته که این موضوع بین پسرا هم به سبک خودش وجود داره. عمیقا و از ته قلبم آدمای زیبارو تحسین میکنم و البته بهشون هم میگم. ولی هیچ وقت هم سعی نکردم خودمو تغییر بدم. این روزا به یه درجه ای از عرفان رسیدم که خیییلییییی لطف کنم موقع بیرون رفتن یه ضد آفتاب بی رنگ بزنم. :-)))) بعضی وقتا بعضی دخترای 14 ، 15 ساله رو که میبینم، میگم خدایا اگه اینا دخترن پس من چیم؟؟!! ولی خب سبک زندگی خودم و سادگی رو شدیدا می پسندم. حتی اگه دیگران این سبک ظاهر رو نپسندن. اصلا میدونین چیه؟! من که خودمو نمی بینم. دیگران منو میبینن. که اونم مشکل خودشونه :-))))) والا! تو این زندگی کارای مهم تری واسه انجام دادن و دغدغه های مهم تری واسه فکر کردن هست.. 

خوبه که یه ذره عمیق تر فکر کنیم..

پ ن: نقاشی اثر Frederick pegram

ع

معمولا هرچیزی که توی زندگی میخوایم، دو تا بخش داره. یه بخشیش به تلاش خود آدم برمیگرده و یه بخشیش به خدا. حالا یه عده اسم بخش دومو میذارن شانس یا قسمت یا سرنوشت یا هرچی. یه عده ی خیلیییی زیادی معمولا اون بخش اول که متعلق به خودشون هستو ندیده میگیرن و همه چیزو گردن شانس و اقبال و سرنوشت میندازن. مثل همشه دنبال بهانه و مقصر تراشیدنن. یه عده هم هستن که وقتی وظایفشونو درست انجام میدن و به نتیجه ی دلخواهشون نمیرسن، با زمین و آسمون سر جنگ و دعوا و قهر برمیدارن.

توی زندگیم واسه ی خیلی چیزا و خیلی کارا جنگیدم. واقعا جنگیدم! چیزی فراتر از سعی و تلاش. البته زمانایی هم بود که همه ی تلاشمو نکردم. که دوباره برگشتم و همون مسیرو از اول و با تمام توان طی کردم. صادقانش هم اینه که شاید به بیشتر چیزایی که میخواستم نرسیدم. نه به معنای شکست. به این معنا که اتفاقات اونطوری که من دلم میخواست پیش نمیرفت. (هنوزم همینطوره. پیش بینی هام دقیقا عکس واقیت میشن!) اوایلش از زمین و آسمون گله میکردم. بیش از همه هم از خدا می رنجیدم که با وجود همممهههه ی تلاشام، کاری نکرده که به خواست دلم برسم. ولی هررررر وقت یه مدتی از اون قضیه گذشت و برگشتم و به عقب نگاه کردم، دیدم بهترین اتفاق ممکن واسم افتاده. بهترین حالت و مسیر همونی بوده که ناخواسته سر راهم قرار گرفته. الان بعد چند سال واقعا و از ته ته قلبم به این ایمان و اعتقاد قلبی رسیدم که هرچه از دوست رسد نیکوست. شعار نمیدما. ایماااان دارم که آدم باید همممههههه ی تلاششو بکنه و نتیجه رو به خدا بسپاره. وقتی همه ی تلاشتو کردی، باید همه جوره پای نتیجه بایستی و ایمان داشته باشی خدا بهترینو سر راهت قرار داده. با حس شکرگزاری و ایمان قلبی. با حال خوب و شادی. بدون غم و افسردگی. باید بدونی اون خدایی که توی قلبته، چندین قدم جلوترتو میبینه. داره میبینه که چی به صلاحته و اگه به اونی که نمیخوای نمیرسی، قطعا ضررش واست بیش از منفعتشه. بیخودی واسه چیزی که نمیشه اصرار و پافشاری نکن.

این روزا با همه ی قلبم یه چیزی از خدا میخوام. خواسته ی جدیدی نیست ولی این روزا شدت خواستنم بیش از گذشتست. یه عالمه ترس و تردید دارم. ذهنم پر از فکرای متفاوته. شاید اصلا خواست دلم محال بنظر بیاد. ولی واقعا واسم مهم نیست. به این ایمان رسیدم که بهترین ممکن سر راهم قرار میگیره. چه اونی باشه که من میخوام و چه اون نباشه، هیییییچ قدرتی توان مقابله باهاشو نداره. فقط باید همه ی تلاشمو بکنم، اعتماد کنم و منتظر نتیجه باشم..

باور کنیم که خدا عاااااااااشقانه دوسمون داره. اون وقت زندگی عجیییب رنگ و بوی دیگه ای میگیره. اینارو از آدمی بپذیرید که به زعم خیلیا بویی از دین و مذهب نبرده. آدمی که یه جایی از زندگیش به بی خدایی مطلق رسیده و الان به ایمان قلبی..

میدونم بچه های کنکوری منتظر نتیجه هاشون هستن. شاید بنظر برسه که زیادی خوشی زده زیر دلم که اینارو میگم، ولی به خدا و خواستش اعتماد کنیم. من بهای سنگینی بابت کنکور دادم. خیلی سنگین! ولی اعتماد کردم و گذشتم.

الهی که همیشه تو بغل خدا باشید :-)

پ ن: نقاشی اثر پیکاسو.

ادما رو دوست داشته باشیم. بهشون عشق بدیم. محبت و مهربونی بدیم. نه بخاطر خودشون بلکه بخاطر خودمون! خدا این قلبو واسه تپیدن افریده. نه واسه ی بی تحرک بودن و پوسیدن. همه ی عشق و محبتمونو نثار ادما کنیم. نذاریم مهربونی از یاد دلامون بره. منتظر جواب نباشیم. ادما رو دوست داشته باشیم حتی اگه اونا دوستمون نداشته باشن. این لطف در حق خودمونه نه در حق دیگران. 

یه تیکه از اهنگ شاهکار بینش پژوه هست که بنظرم واقعا عالیه:

خدا دوست دارد لبی که ببوسد

نه آن لب که از ترس دوزخ بپوسد

خدا دوست دارد من و تو بخندیم

نه در جاهلیت بپوسیم بگندیم

پ ن 1: بیخیال همه ی ادمایی که دوسمون نداشتن یا ساده از کنارمون گذشتن. مهم اینه که هیییچ وقت مدیون خودمون و دلمون نباشیم. خیلی سال بعد یه روزی، یه جایی یادشون میفته که صادقانه و بی منت عشق نثارشون کردیم.

پ ن 2: همدیگرو ببخشیم. بی کینه، بی نفرت. زندگی ارزش این همه عذابو نداره..

پ ن 3: یه کاری کنیم عشق از یاد قلبامون نره..

پ ن 4: منظورم از عشق درمعنای عامشه. برای همه.. نه صرفا مختص به یه نفر!

پ ن 5:نقاشی اثر Michele Rapisardi

مشکل از اونجایی شروع شد که یه عده حس کردن فحش دادن و بددهنی و بی ادبی معنای راحت و صمیمی بودن و کول بودن و روشن فکر بودن میده! صراحت رو با وقاحت اشتباه گرفتن!! یه گوشی قسطی هم دست گرفتنو سعی کردن این روشن فکری رو به کل دنیا نشون بدن. بدون کمترین اگاهی و تخصص و مطالعه ای حس کردن علامه ی دهر و کارشناسن. پس هرکی نظرش مخالف اوناست محکوم به شنیدن مزخرفات و بد دهنی اونا به اسم نقده!!! و اگر اون ادم دلش نخواد اینارو بشنوه انتقادپذیر نیست و پس آزادی بیان چی میشه و ... !!! غافل از اینکه روشن فکری اسمش روشه. به تفکر و دیدگاه ادما برمیگرده. پس قطعا هییییچ ربطی به ادمایی نداره که کمترین تلاشی برای فکر کردن نمیکنن. نهایت تلاششون میتونه چشم بسته پذیرفتن مزخرفاتی باشه که به خوردشون میدن! وگرنه ادمایی که مغزشون تار عنکبوت بسته بس که فکر نکردن و احتمالا زخم بستر گرفتن بس که بی تحرک و بیکار بودن رو چه به اظهار نظر؟؟!!

پ ن 1: اینکه گفتم گوشی قسطی منظور این بود که این ادما انقدرررر بی کار و بی عارن که تا سی سالگی هم جز ول گشتن و متلک گفتن به دخترای مردم و فحش نوشتن تو پیج این و اون، کمترین فعالیت مثبتی انجام نمیدن که منجر به درامدزایی بشه.

پ ن 2: سیاست، پزشکی و ورزش از اون زمینه هایی هستن که جماعت ایرانی از بدو تولد توش متخصصن!

پ ن 3:خوشحال بودم که حوزه ی فعالیت یه عده به اینستاگرام و ... ختم میشه. ولی متاسفانه فضای وب نویسی رو هم کاملا خراب کردن.

پ ن 4: روشن فکر نماهای ایرانی رو با چندتا ویژگی بشناسید:سیگار و علی الخصوص عکس با سیگار توی اینستا، اظهار نظر عالمانه در همههههه ی زمینه ها و سرکوب نظرات مخالف، توهین به اسم نقد، بد دهنی و بی ادبی و الفاظ زشت

پ ن 5: معمولا توهین امیزترین کامنتا متعلق به اقایونه. به این دلیل یه قسمتایی از پست به اقایون برمیگشت. و البته چقدرررر منزجر کننده هستن خانمایی که بی ادبی گریبان اونا رو هم گرفته.

پ ن 6: در مواجهه با این ادما فقط میشه یه عکس العمل داشت. ندیدنشون و تاسف به حالشون. نه بحث و نه همکلامی!

پ ن 7:نقاشی اثر Daniel Sprick

خواهر عزیز! برادر گرامی! دوستی که داری این متن را می خوانی:

اگر مشکلت تنها بودن است، اگر مشکلت حرف خانواده و فامیل است، اگر فکر می کنی به سنی رسیده ای که باید ازدواج کنی، اگر دوست دختر یا دوست پسر مناسب گیر نمی آوری یا آنهایی که گیر می آوری آدم های جالبی نیستند، اگر مشکلت سکس و مسائل جنسی است، اگر عاشق بچه داشتنی، اگه دلت جشن عروسی می خواهد!، اگه خانواده اذیتت می کنند و می خواهی مستقل بشوی، اگر اعتیاد داری، اگر یکی را می خواهی که خانه را تمیز کند و غذا بپزد، اگر یکی را می خواهی که کار کند و برایت لباس و ماشین و خانه بخرد، اگر دوست داری بروی شهر بزرگتر، اگر دنبال وام هستی، اگر حوصله ات سر رفته، اگر خوشی زده زیر دلت، اگر دانشگاهت تمام شده و سر کار می روی و دیگر نمی دانی چه کار کنی، اگر عاشق کسی شده ای و نمی توانی توی شهر کوچک بدون ازدواج کردن با او باشی، اگر می خواهی سربازی ات کم بشود، اگر می خواهی طرف مال خودت باشد و با کس دیگری نباشد!!، اگر فکر می کنی برای عروسی کردن دیر شده یا نگران حرف مردمی، اگر فکر می کنی بدون انسان دیگر، کامل نیستی...

چاره اش ازدواج کردن نیست!!

می توانی بروی با آنهایی که به این دلایل ازدواج کرده اند حرف بزنی و ببینی چقدر به هدف هایشان رسیده اند.

مواظب باش از چاله در چاه نیفتی...

ازدواج پروسه ای جداگانه دارد که به مسائل بالا هیچ ربطی ندارد و آنهایی که برای هدف های بالا ازدواج کرده اند همین دوستان شکست خورده ی خودمان را تشکیل می دهند... ازدواج، وظیفه ی شما نیست بلکه یک انتخاب از بین صدها انتخاب مسیر در زندگی است و می توانم هزاران هزار دختر بااستعداد در شعر و هنر را نام ببرم که بعد ازدواج شعرشان افت کرد یا نابود شد، یا اینکه مثل فروغ و سیمین و پروین اعتصامی و... بعد طلاق توانستند به جایگاه واقعی شان برسند، یا اینکه مثل رابعه و قره العین در جوانی کشته شدند.

این پست نمی گوید که ازدواج نکنید بلکه می گوید به همین سادگی ها ازدواج نکنید و قدر زندگی تان را بدانید تا بتوانید در صورت ازدواج، زندگی دو نفره ای را تجربه کنید که لذتی مداوم و شادی ابدی باشد نه تحمل و صبر...

ازدواج، بلوغ فکری می خواهد که خیلی از ما هنوز نداریم یا اینکه طرف مقابلمان ندارد.

دقت کنیم!!

تازه بعد از ازدواج یادمان باشد:

برای سرگرمی خودمان، برای نیاز به دوست داشتن کسی، برای سر به راه شدن همسر، برای تحکیم بنیان خانواده!!، برای حرف مادرشوهر و عمه و خاله، برای ادامه ی نسل و ماندن نام و فامیل و تخم و ترکه مان، برای رفع تنهایی، برای انجام وظیفه ی زنانه یا مردانه، برای نگذشتن سن بارداری، برای آمدن برکت به خانه، برای تنها نماندن بچه ی اول و همبازی داشتن او!!!، برای گرفتن یارانه ی بیشتر، برای عملی کردن آرزوهای خودمان که در بچگی عملی نشده روی کسی دیگر و...

بچه تولید نکنیم!!

بچه تولید نکنید...

ما بچه ها اسباب بازی و عروسک و آدم آهنی نیستیم که برای دنیا آمدن ما اینقدر راحت تصمیم می گیرید، ما وسیله ی سرگرمی و عشق ورزیدن و... نیستیم. ما یک انسان مستقل هستیم!

بچه دار شدن علاوه بر بلوغ فکری و روحی حتی به بلوغ جسمی و اقتصادی هم نیازمند است. آن کس که دندان می دهد نان نمی دهد. بلکه نان با دو شیفت کار کردن و تا صبح سگ دو زدن درمی آید.

و تازه اگر با آن همه تلاش نان هم دربیاید آن بچه نیاز به وقت و روح و... هم دارد.

و از همه مهم تر این سوال:

پس خودتان چه؟؟؟

بچه باید وقتی به دنیا بیاید که پدر و مادر بعد تولد او باز هم با یکدیگر سینما و کافه و مسافرت و... بروند. روابط شان کم نشود، عصبی نباشند و از هم فاصله نگیرند، به شغل و فعالیت های اجتماعی هیچ کدام لطمه نخورد، مواظب جسم و سلامتی و زیبایی خود بعد از بچه هم باشند، وقت برای کتاب خواندن و شعر گفتن و... داشته باشند و...

بچه داشتن حس خیلی قشنگی است. من هم دوست دارم! اما بچه همان چهار تا کلیپ بامزه ی داخل اینترنت و موبایل نیست. خیلی سخت است و خیلی تبعات دارد. اگر با همه ی آنها آشنا هستید و برای مقابله با آنها آمادگی روانی و جسمی دارید و هدفتان از بچه دار شدن خودخواهیتان نیست اشکال ندارد. خیلی هم خوب...

فقط یادتان باشد در صورت عدم آمادگی، شما نه فقط به آن بچه که به جامعه ای خیانت کرده اید که در آن کار، مسکن و... به اندازه ی کافی وجود ندارد و به دنیا آمدن هر فرزند تازه اقتصاد و شرایط اجتماعی را بدتر می کند...

سید مهدی موسوی

پ ن : نقاشی اثر li gui jun

گذشته رو نبش قبر نکنید.نه خاطرات خوبشو نه بد! پیام ها و ایمیلای قدیمی رو هرگز دوباره باز نکنید. همه ی پل های پشت سرتونو خراب کنید! یه جوری که راهی واسه برگشت نباشه. حتی فکر برگشتن هم نباشه..