یه اخلاقی هست که تازگیا به خصوص بین دخترا میبینم و به نظرم خیلیییی زشته. اینکه چند ماه، یه سال، دو سال با یه آدمن و بعد که به هرررر دلیلی این ارتباط به هم میخوره شروع میکنن به گفتن اینکه وای چقدر بد بود و اصلا در حد من نبود!! و اون همش اصرار میکردااااا ولی من همش میگفتم نه!!! تا دیروز تعریفشو میدادن، یهو میشه بدترین آدم عالم و همش بدشو میگن. ولی من به شدت احساس میکنم اینا بیش از اینکه توهین به اون آدم باشه، توهین به خودمونه. اون آدم هرچی که باشه، خوب یا بد، یه روزی انتخاب و سلیقه ی ما و چه بسا فرد مورد علاقمون بوده. اگه به اون احترام نمیذاریم حداقل به انتخاب خودمون احترام بذاریم.

نکته ی بعدی هم اینکه یا ما به روابط آزاد معتقدیم یا نیستیم. اگه معتقدیم پس دیگه پنهون کاریمون چیه؟؟!! این اداها که من با هیشکی نبودم و نیستم چیه؟! اگه هم معتقد نیستیم، پس این ارتباطای نصفه و نیمه و چت کردنا چیه؟! بهتر نیست یکم تکلیفمون با خودمون روشن باشه؟! ما یه روزی یه آدمی رو دوست داشتیم و به هر دلیلی نشده که ارتباطمون حفظ بشه و تمام شده. همین! راز دوران رفاقتو توی روزای دشمنی برملا نکنیم. بد آدمای گذشتمونو نگیم. اگه به هر دلیلی یه آدمایی دیگه توی زندگیمون نیستن، حرمتشونو حفظ کنیم.. 

اینم که میگیم فلانی همش به من اصرار میکرد و من همش میگفتم نه!!!، خیلی دروغ بزرگیه. حتی مزاحمای احمق توی خیابون هم یکم دنبالت راه میفتن ولی اگه خودت چراغ سبز نشون ندی و قاطعانه رد کنی بعد چند دقیقه میرن. بلاتکلیفی خودمونو توی روابطمون گردن دیگران نندازیم. 

پ ن 1: کاش یاد بگیریم آدما رو با چیزایی که توی انتخابش نقشی نداشتن نسنجیم. آدما رو با خانواده و خونه و دارایی پدریشون و سطح سواد خانوادشون و چهرشون نسنجیم. اینا به انتخاب خودشون نبوده.. قطعا گزینه های بهتری واسه سنجیدن وجود داره..

پ ن 2: من مریم مقدس نیستم و منم اشتباهات خاص خودمو توی زندگی داشتم. این چیزیه که این روزا شدیدا اصرار دارم به آدمای اطرافم بفهمونم. من نه توی غار بزرگ شدم، نه با دیدن یه پسر رنگم میپره و نه آدم صفر و بی تجربه ای ام. منم توی همین جامعه و اتفاقا توی یه خانواده ی غیرمذهبی بزرگ شدم. و خواه ناخواه تجربیات خاص خودمو داشتم. بابت تجربیاتم هم شرمنده ی کسی نیستم. بابت اشتباهاتم خودمو سرزنش میکنم خیلی وقتا ولی همون اشتباهات سال های گذشته باعث شده که الان تا حد خیلی زیادی از اشتباهات خیلی بزرگ جلوگیری کنم. دید و تصوری بهم داده که به دست اومدنش حاصل اون اشتباهات و خطاها بوده.. 

آدما به دوگروه معصوم و هرزه تقسیم نمیشن!!! آدما یه چیزی بین این دوتان. که البته واسه آدمای مختلف درجه بندی هاش فرق میکنه. پس به زور آدما رو توی این دوتا گروه جا ندیم!

پ ن 3:چرا واقعا میانترمای ما بعد یه ماه تموم نشده هنوز؟! با این حال وب کتاب آپ شده :-))))