آدمای اصیلو دوست دارم. اونایی که خانواده عنصر مهم زندگیشونه. یه شخصیت باثبات دارن، متناسب با محیط و جو تغییر گرایش نمیدن و چشم و دل سیرن. دارا و ندار بودنشون مهم نیست. اگه واقعا توان مالیشون کم باشه احساس ضعف نمیکنن، جلوی کسی خودشونو خورد نمیکنن و مدام از نداری ناله نمیکنن. اگه هم توان مالی خوبی دارن، فخر نمیفروشن و دربند مارک لباس و قیمت ماشین و ... نیستن. از بالا به دیگران نگاه نمیکنن. آدمایی رو که واقعا از لحاظ علمی و شخصیتی غنی هستن ولی همیشه دنبال پیشرفت و حرکت رو به جلو هستن، بدون اینکه خودشونو از دیگران بالاتر بدونن.. ثبات اخلاقی و شخصیتی خیلی مهمه. چیزی که بعضیا تزلزلش رو با متنوع بودن اشتباه میگیرن.. 

آدمایی که روز به روز رنگ عوض نمیکنن.عقایدشون و ظاهرشون مدام تغییر نمیکنه.حزب باد نیستن و همیشه با ثبات و محکم و با وقارن. آدمایی که مهم نیست مرد باشن یا زن، درهر صورت سنگین و متین برخورد میکنن. رفتار سبک و خاله زنکی ندارن. با تغییر محیط و ادما رنگ عوض نمیکنن. شخصیتشون توی خانواده شکل گرفته و با هر نسیمی تغییرات عمده و اساسی پیدا نمیکنن! ادمایی که میدونن از زندگی چی میخوان و سردرگم نیستن.

خانواده های اصیل تا ابد دنبال بچه هاشون حرکت نمیکنن و امر و نهی و محدودشون نمیکنن. اصول ثابت و مشخصی دارن که توی ذهن و شخصیت بچشون شکل میدن که توی هر موقعیت و زمانی قرار بگیره طبق اون اصول میتونه بهترین راهو تشخیص بده. دانشگاه و جامعه و محل کار باعث تغییرات عمدشون نمیشه. قطعا محدودیت نتایج عکس داره..

پ ن: این اون چیزی بود که دیدن دوباره ی همکلاسیا توی سه هفته ی اخیر توی ذهنم شکل داد.