1-ّبیایم و سال جدیدو بدون هیچ وابستگی فکری و عاطفی به کسی تا انتها سپری کنیم. ;-)

2- بزرگترین ظلم و ناعدالتی دنیا، بچه دار شدنه. بزرگترین خودخواهی ممکن. اینکه یه ادمی که خودش   زندگی کرده و دیده که چقدر سختی و ناعدالتی و مشکل داره، حاضر بشه یه موجود بی گناه رو وارد این همه بدبختی این دنیا بکنه. اونم صرفا بخاطر خودخواهی خودش. بخاطر ارضای حس عاطفی خودش و تجربه ی پدر و مادر شدن، تنها نبودن بچه ی بزرگترش!!!، حرف مردم، سر به راه کردن شوهر!!!!، حفظ بنیان خانواده و .. اینو خیلی کلی گفتم. حتی اونایی که توی اوج رفاه زندگی می کنن. چچه برسه به اونایی که سر تا ته زندگیشون بدبختی و بی پولی و ..

ضمنا هیچ پدر و مادری حق نداره سر بچش منت بذاره که زحمتشو کشیده. چون هیچ بچه ای به انتخاب خودش وارد زندگی نشده. این پدر و مادرش بودن که خواستن حضور داشته باشه..

ببهترین پدر و مادر اونایین که هرگز بچه ای رو خلق نمی کنن..

3- فرندز میبینم و مدام متعجب میشم از روابطشون. اینکه وقتی میبینن طرف مقابل واسشون ادم مناسبی نیست، بهش میگن و خیلی راحت همه چیز تموم میشه. هیچکس به دل شکستن محکوم نمیشه!!! هیچکس محکوم به تحمل طرف مقابل نیست مبادا طرف مقابل ازرده بشه. خیلی راحت همه چی تموم میشه. تعهد تا زمانی معنا داره که تعهد عاطفی ای وجود داره. و از طرف دیگه، به زبون میارن که دیگه نمیخوان با هم باشن. یهو ناپدید و گم و گور نمیشن!! یهو بی تفاوت نمیشن، با بی محلی و کم محلی طرف مقابلو خورد نمیکنن. 

4- یاد گرفتم که همیشه حرف دلمو مستقیم و روراست بزنم. بدون گوشه و کنایه. بدون تعارف و رودروایسی. و البته محترمانه. این همه عزیزم و فدات شمایی که ملت نثار هم میکنن، بدون اینکه حتی واسه هم احترام ساده قائل باشن، حالمو بد میکنه. اادم یا حرفی رو نمیزنه یا اگه میگه از ته دل میگه.

5- این روزا قلبم پر درده و ذهنم پر دغدغه. ولی مگه بدتر از اینارو از سر نگذروندم؟! پس اینم میگذره.. گاهی همه چی خیلی درد داره. گاهی که نه. بیشتر وقتا. ولی مگه راهی جز تحمل کردن هست؟! 

6- خدایا میشه محکم بغلم کنی؟! انقدری محکم که یه عالمه احساس امنیت کنم؟!