دیشب خیلی حالم خوب نبود.هرچقدر کانتکتای گوشیمو بالا پایین کردم، هیشکی رو پیدا نکردم که بشه باهاش حرف زد. از طرف دیگه اصلا دلم نمیخواد فاز افسردگی و غمزدگی بردارمو حال بدمو منتشر کنم. اینو واقعا یاد گرفتم که هییییچ کس وقتی حالت خوب نیست کنارت نیست و البته نباید از کسی انتظاری داشته باشی. اگه یکم حالت خوش نباشه آدما خیلی ساده از کنارت میرن و قطعا حوصله ی شنیدن غرغرانه ها و حال بدتو ندارن. پس بهتره ناراحتی هات و حال بدتو واسه خودت نگه داری. البته، هروقت دوستات ناراحتن و حالشون خوش نیست، تو کنارشون بمون.چون اون لحظه به کسی نیاز دارن که حرفای دلشونو بشنوه.کنارشون بمون و با دلشون مهربون باش.. همه ی تلاشتو بکن تا بهشون یه حس خوب منتقل کنی و باعث بشی بهتر بشن..

پ ن 1: دوست ندارم حال بدمو منتشر کنم پس رمز پست قبلو به کسی نمیدم.

پ ن 2: بدون شک بهترین اتفاق وب نویسی واسه من، دوستایی بوده که واقعا واسم عزیزن و خیلی وقتا کارایی واسم انجام دادن که هرگز ازشون انتظاری نمیرفته. خیلی خیلی خیلی مرسی از اونایی که حالمو پرسیدن.

پ ن 3: من همیشه از دوستای مجازی ای که واقعی میشن استقبال میکنم. اگر هرزمانی گذرتون سمت ما افتاد، خوشحال میشم ببینمتون :-) یکی دو نفر هم ادرس اینستا خواسته بودن. اگر اکانتتون فیک نیست و قابل شناسایی هستید!، من حتما استقبال میکنم :-)

پ ن 4:الیناز جان من اون فیلمو دیدم. در اولین فرصت نظرمو میگم.

پ ن 5:یه دوستی کامنت خصوصی گذاشته بودن و این ادرسو خواسته بودن.

پ ن 6:لطفا اگه کامنت خصوصی میذارید، ادرس بذارید که بتونم جوابتونو بدم.