فشار اوردن به ادمی که خودش به قدر کافی تحت فشاره هنر نیست.. اگه تونستی به جای سرکوفت زدن و یاداوری اشتباهات و خطاها و بدی های ادما، به این فکر کنی که چی شده که دارن این اشتباهاتو انجام میدن و تو میتونی واسه کمک بهشون چه کاری انجام بدی، اونوقت رفیق خوبی هستی.. غر زدن و سرکوفت زدنو که همه بلدن..

دوست داشتن ادمای خیلی خوب و ایده الو که همه بلدن. اگه یه ادمو با وجود همه ی خطاها و اشتباهاتش دوست داشتی، یه جوری که بهترینارو واسش بخوای نه اینکه اونو واسه خودت بخوای، اون وقت میتونی بگی احساست واقعیه..

اگه اشتباهات بزرگ و گذشته ی ادما رو شنیدی و خود واقعیشونو دیدی و نظرت نسبت بهشون عوض نشد،اگه قضاوتشون نکردی دوست خوبی هستی..

اگه یکی انقدر واست مهم بود که بخاطرش غرور و شخصیتتو زیر پا بذاری و هرطور شده بخوای که کمکش کنی..

پ ن 1: ممکنه بعد انجام این کارا واسه اون ادم احمق بنظر بیاید. گاهی بعضیا تفاوت بین ندیدن و چشم پوشی کردن رو متوجه نمیشن. ولی مطمئنا همیشه قلبا از خودتون راضی هستید که هرکاری در توانتون بوده انجام دادید..

پ ن 2: به قول شاملو: دوستت دارم بی آنکه بخواهمت..

پ ن 3: این روزا حس میکنم خدا داره بهم میگه تو که انقدر خوب بالای منبر میری و واسه این و اون تئوری میدی، نوبت خودت که باشه چی؟! اون موقع هم پای حرفات میمونی؟!

پ ن 4: من هرگز ابراز محبت کلامی یاد نگرفتم. هربار سعی کردم با حرف احساسمو منتقل کنم، بی نهایت ناشیانه و مصنوعی شد. ولی گاهی انقدر ادما واسم عزیزن که بخاطرشون هرکاری بکنم، که دغدغه هاشون از دغدغه های خودم مهم تر بشه..

پ ن 5: این پست اساسا عاشقانه نیست!