دمشون گرم که تو المپیک حضور داشتن. اونم با یه عالمه محدودیت و سختی. اونم توی مملکتی که یا شوهراشون اجازه نمیدن، یا قرائتی میاد میگه چه معنی داره زن بره اون سر دنیا واسه ورزش؟! تو خونه با بچه هاش کشتی بگیره!!!، یا یه عده بهشون انگ هم جنس بازی میزنن و ... همینکه با وجود همه ی سختیا توی بزرگترین تورنومنت ورزشی دنیا حضور داشتن، فوق العادست..

پ ن 1: چقدر سخته زن بودن. اونم تو کشور ما ..

پ ن 2: عاشق اوناییم که میان اون خانم چادری اول صف رژه ی ایرانو با خانم محجبه ی توی کاروان امریکا مقایسه میکنن. بخدا کار سختی نیست فهمیدن اینکه اونا انقدر واسه ادما حق انتخاب و ارزش قائل میشن که یکی با حجاب بیاد. ولی اینجا انقدری ادما ارزش ندارن که اگه دلشون خواست حجاب نداشته باشن.

پ ن 3: برنامه ی ریو فانتزی رو از اپارات ببینید. جالبه. حاشیه های المپیک با اجرای مهراب قاسمخانی و شقایق دهقان

همه چیز به این آغوش لعنتی برمی‌گردد؛ به همین بغل شدن و نشدن!... همه‌ی این عصبی شدن‌ها و به هم پریدن‌ها؛ همه‌ی این دلتنگی و استرس؛ همه‌ی این غصه‌ها و بغض‌ها؛ همه‌ی این زور تنهایی، فقط و فقط به بغل نشدن برمی‌گردد!... و البته بیشتر به بغل نشدن از طرف جنس مخالف!

کاش هر آدمی، هر جایی که هست، هر چقدر تنها هم که هست، یک دوستی در میان جنس مخالف داشت، تا حداقل گهگاهی، تا حد امکان، این "بغل نشدن" از طرف یار و همراه نداشته‌اش را برایش جبران می‌کرد!

به قلم سعید زادمهر     اینجا

پ ن: نقاشی اثر romeldolatorre

پ ن 2:خیلی راهکارشو جدی نگیرید. مثل یه فانتزی بهش نگاه کنید ;-) ولی صورت مسئله ...

برای کسی که دوستش دارید، با عشق، با مهر چیزی بنویسید.. نذارید توی حسرت شنیدنش بمونه. اسمشو صدا کنید، با یه میم مالکیت آخرش.. 

پ ن: این متن خیلی به دلم نشست. اسکرینش هم تقدیم به شما :-)

این روزا با یه ولع تموم نشدنی کتابای نخونده و فیلمای ندیده رو می بلعم.کمتر از یه ماه دیگه دوباره زندگیم میره رو دور تند!

برنامه ی کلاسام و برنامه ی کاریم مشخص شده. طبق معمول از خونه بیرون زدن وقتی هوا تاریکه و البته خونه برگشتن وقتی بازم هوا تاریکه! روزایی که دوباره باید 4 صبح بیدار بشم و 5.5 یا 6 از خونه بزنم بیرون. دلم میخواد اونایی رو که خونشون دم دانشگاهه و کلی غر میزنن که واسه رسیدن به کلاسای هفت صبح مجبورن ساعت شیش و نیم بیدار بشنو با خاک یکسان کنم!!! چون حتی یه روز هم صبح به اون زودی از خونه بیرون زدنو تجربه نکردن. شب له له خونه رسیدنو تجربه نکردن. با تمام این حرفا همیشه هم بنظرشون وقت کتاب خوندن یا مثلا هرکار به درد بخور دیگه ای رو ندارن! بنظرم همه چیز به این برمیگرده که تو بخوای واسه یه کاری وقت بذاری یا نه. وگرنه توی تاکسی و اتوبوس و بی ار تی هم میشه.

تو زندگیم حتی چیزایی رو که دیگران خیلییی ساده به دست اوردن، با جنگیدن و سختی به دست اوردم. ولی عمیقا عاشق لحظه به لحظه ی زندگیمم. گاهی فکر میکنم واقعا کسی هست که تمام اون چیزایی رو که من تا این سن تجربه کردمو تجربه کرده باشه؟! بعید میدونم..

این زندگی با همممهههه ی سختیاش ارزش جنگیدنو داره. ایمان دارم. قدر بدونیم، بدون غر زدن، بدون شاکی بودن از زمین و آسمون..

پ ن : نقاشی اثر جان گادمونسن

زن بودن مرد بودن، دکتر یا مهندس بودن، ترک و لر و ... بودن، متاهل یا مجرد بودن و ... هیچ کدوم نمیتونه باعث افتخار ادم باشه. هیچ کدوم بار معنایی خاصی همراه خودش نداره. این ماییم که به اینا معنا میدیم، میتونیم واسه جایگاه و موقعیتمون باعث افتخار باشیم و نه برعکس. خیلی کوته فکریه که ما بخوایم به اینا افتخار کنیم!

شخصیت و عقاید و افکارمون میتونه توی هرکدوم از این جایگاها تبلور پیدا کنه. بطور کلی ظرفش خیلی مهم نیست. محتوا مهمه..

و چقدررر حقیرن، آقایون مفتخر به مرررررد بودن، پزشکای مفتخر به دکتر بودن، نژاد پرستای مفتخر به شهرشون که بیش از همه آبروی هم جنسا و هم صنفا و هم شهریاشونو بردن..

کاش نگاه انسانی رو تمرین کنیم. یه نگاه فراجنسیتی و فراقبیله ای و فرای موقعیت و جایگاه..

پ ن : نقاشی اثر Kris lewis

تو جامعه ای که آقایون و خانماش حق و حقوق برابر ندارن، حاصلش میشه اینکه خانما واسه رسیدن به خواسته هاشون به اسلحه ی زنانه متوسل میشن. حاصلش میشه مردایی که توی یه دعوا مقابل یه زن قرار میگیرن ولی به سادگی یه ادا و عشوه حقشون خورده میشه. حاصلش میشه پسرایی که مدام از "استااااااااااد" گفتن دخترا شاکی هستن.

پ ن 1: تعریف یه عده از فمینیسم خیلیییی ایراد داره. اونایی که هنوز نفهمیدن معناش عدالته نه دفاع از حقوق خانما. معناش خیلی سادست! نر و ماده نباشیم! کمی انسانیت..

پ ن 2:نقاشی اثر Una Joven

به نظرم خانمایی که خیلیییی روی پوشش و محجبه بودنشون اصرار دارن، همون اندازه فکرشون بیماره که خانمایی با پوششای نامتعارف که صرفا هدفشون جلب توجهه. هردو گروه باور کردن که تن و بدنشون معرف اوناست و خودشونو به شکل جنس و کالا میبینن. کالایی که باید به همه نشون داده بشه یا کالایی که باید از همه پنهان بشه و صرفا به یه نفر هدیه بشه!!!! کاش توی وجودشون چیزی فرای جسمانیت ببینن.. کاش!

پ ن : نقاشی اثر Romeldolatorre

آدما رو دق مرگ نکنیم!! اگه دوسشون نداریم، بهشون بگیم. به همین سادگی!

پ ن : نقاشی اثر Kris Lewis. چشمای این دختر خیلی خاصه. بنظرم یه جور حسرت یا مثلا انتظار توش موج میزنه.