راستش عکس پست قبل خیلی خیلی ذهنمو به خودش مشغول کرده. به این فکر کردم که زندگیم توی بیست سال آینده چه شکلی میشه. تموم شدن درسم، طرح، تخصص. یه زندگی متوسط به بالا. پول خوب، یه آرامش نسبی. یه ازدواج احتمالا سنتی. سنتی نه به معنای ناشناس بودن به این معنا که حاصل عشق و دوستی نیست. احتمالا طرف مقابل یه خانوم دکتر منطقی و آراسته میبینه که میشه باهاش زندگی راحتی داشت و بچه های خوبی هم تربیت میکنه! زندگی ای که ممکنه توش موفقیت های شغلی و مالی باشه ولی قطعا هیچ شور و حال خاص و عاشقانه ای نداره. شوهری که احتمالا بعد چند سال حس میکنه عاشقی نکرده و احتمالا زیرابی هم میره. زنی که متوجه میشه اما بنابر منطق و حفظ خانوادش سکوت میکنه..

صادقانه بگم.. حس میکنم یه زندگی این مدلی کابوس وحشتناکیه.. شاید از دور خیلی شیک و خواستنی بنظر بیاد ولی قطعا درونش عذاب اوره.. یه روزی ادم برمیگرده،به گذشتش نگاه میکنه و حس میکنه هرگز واسه خودش و دلش زندگی نکرده..

پ ن: لطفا این پست و پست قبل رو بخونید و این بارو کامنت بذارید و نظراتتونو بگید. واسم جالبه بدونم ترجیحتون چه مدل زندگی ایه..