یه عده با ژست مسخره ی روشن فکریشون حال آدمو بد میکنن. کلا ما ها حد وسط نداریم. یا متحجر یا زیادی بی حد و مرز. 

یه زمانی بود که هنوز کلمات معنای واقعیشونو از دست نداده بودن. ولی الان کلمات کاملا بار معناییشونو از دست دادن. با هم دوست باشید. بی منظور، بی نیت بد. بیرون برید. بگید، بخندید. با هم دوستای خوب و صمیمی باشید. ولی! هیچ کدوم از اینا دلیل نمیشه قربون صدقه ی همدیگه برید و مداااام استیکر قلب و بوس و ... بفرستید. خواهشا و لطفا اجازه بدید تفاوتی بین روابط عاطفی شخصیتون و دوستای معمولیتون باشه. همه چیزو با هم قاطی نکنید. دوستای معمولی رو با الفاظ خیلی صمیمانه و عاشقانه صدا کردن و قربون صدقشون رفتن اصلا نشونه ی روشن فکری نیست. بذارید آدمی که از دور به قضیه نگاه میکنه تشخیص بده این دوستتونه یا دوست دخترتون! 

اتفاقا منم موافق روابط سالمم. موافق جمعی بیرون رفتنم. موافق راحت بودن و جو دوستانه ام. ولی خداییش دیگه یه سری کارا مناسبه روابط عاشقانست نه دوستانه! و چقدر زیاد دیدم دخترایی که نفهمیدن طرف تیکه کلامش عزیزم و فدات شمه و استیکرای محبوبش قلب و بوس! که اینا رو نفهمیدن و حس کردن طرف یه دل نه صد دل عاشقشونه!! 

اجازه بدید حداقل وقتی وارد رابطه ی عاطفی با یه نفر میشید، حرف جدیدی واسه ی زدن بهش داشته باشید!!!!!! کاش با همدیگه مهربون و محبت آمیز حرف بزنیم. ولی حرفای عاشقونه تیکه کلاممون نشه!  قداست و حرمت عشق و جملات عاشقانه رو از بین نبریم. مثل همه ی مفاهیم دیگه ای که به گند کشیدیم، این یکیو دیگه به گند نکشیم. لطفا!

پ ن: منظورم از دوست معمولی، دوست واقعا معمولیه. نه دوست به اصطلاح معمولی! نه روابطی که به اسم دوست معمولی و خواهر برادری و ... ایناست!!!!!!