ادما رو دوست داشته باشیم. بهشون عشق بدیم. محبت و مهربونی بدیم. نه بخاطر خودشون بلکه بخاطر خودمون! خدا این قلبو واسه تپیدن افریده. نه واسه ی بی تحرک بودن و پوسیدن. همه ی عشق و محبتمونو نثار ادما کنیم. نذاریم مهربونی از یاد دلامون بره. منتظر جواب نباشیم. ادما رو دوست داشته باشیم حتی اگه اونا دوستمون نداشته باشن. این لطف در حق خودمونه نه در حق دیگران. 

یه تیکه از اهنگ شاهکار بینش پژوه هست که بنظرم واقعا عالیه:

خدا دوست دارد لبی که ببوسد

نه آن لب که از ترس دوزخ بپوسد

خدا دوست دارد من و تو بخندیم

نه در جاهلیت بپوسیم بگندیم

پ ن 1: بیخیال همه ی ادمایی که دوسمون نداشتن یا ساده از کنارمون گذشتن. مهم اینه که هیییچ وقت مدیون خودمون و دلمون نباشیم. خیلی سال بعد یه روزی، یه جایی یادشون میفته که صادقانه و بی منت عشق نثارشون کردیم.

پ ن 2: همدیگرو ببخشیم. بی کینه، بی نفرت. زندگی ارزش این همه عذابو نداره..

پ ن 3: یه کاری کنیم عشق از یاد قلبامون نره..

پ ن 4: منظورم از عشق درمعنای عامشه. برای همه.. نه صرفا مختص به یه نفر!

پ ن 5:نقاشی اثر Michele Rapisardi